بدرالزمان تیمورتاش نخستین دندانپزشک زن ایرانی که زاده روستای نردین میامی در شرق استان سمنان بود. 

بدرالزمان ولادتش را 1280نوشته اند؛ پدر بدرالزمان مردی روشن فکر بود حاج کریم دادخان، کسی که نایب ولایه بجنورد امروزی بود و با پایان بخشیدن به قائله و شورش بیرجند توسط شوکت الملک خراسانی، لقب سردار معظم را دریافت کرده بود.

بدری در دبستان ژاندارک تحصیل می کرد و در اوایل دهه بیستم زندگی اش  برای ادامه ی تحصیل در ابتدا به سوربون فرانسه و سپس به بروکسل بلژیک رفت و در رشته ی دندانپزشکی ثبت نام نمود. بدرالزمان در پایان تحصیل خود در رشته پزشکی و فارغ التحصیلی از اروپا قصد سفر به جمهوری کنگو در قلب آفریقا را داشت و به اصرار خانواده به ایران باز می گردد و از رفتن به آنجا توسط پدرش منع می شود .

پس از اینکه از سفر به آفریقا توسط خانواده منع شد به ایران آمد و همراه مادرشان به مشهد رفتند ایشان تمایل داشتند دانشکده ی دندانپزشکی را راه اندازی کنند در ابتدا باغ دانشکده محل برگزاری کلاس های دندانپزشکی بود اما آنجا محل مناسبی برای دانشجوها و دانشکده نبود، به همین سبب بالاخره توانستند بعد از پیگیری های فراوان بودجه ی لازم برای دانشکده دندان پزشکی را بگیرند و در سال 1344 به همراه امیراسماعیل سندزی دانشکده دندانپزشکی مشهد را تأسیس کردند. وی در سال 1345 هجری شمسی به سمت معاونت اداری و مالی دانشکده دندانپزشکی مشهد منصوب و در سال 1346 به ریاست دانشکده دندانپزشکی رسید.

بدری تیمورتاش هیچگاه ازدواج نکرد وزندگیش را وقف کار و پزشکی کرد او  تنها یک دختر خوانده داشت که از هفت سالگی با ایشان و مادرشان زندگی می کرد. او عاشقانه مادرش را دوست میداشت و رابطه ی عاطفی عمیقی بین این دو وجود داشت. در سال 1351 به علت از دست دادن مادرشان دچار افسردگی و بیماری قلبی شدند که در نهایت منجر به جراحی قلب ایشان گشت. با وجود ضعف بدنی اما همچنان تمایل به تدریس داشتند و در نهایت در سال 1368بازنشسته شدند.

بدری به دو اصل بسیار معروف بود؛ یکی نخستین بانوی دندانپزشک ایرانی و دوم، کمک به دانشجویان بی بضاعت که نمی توانستند هزینه تحصیل را بپردازند. تمام دانشجویانشان ایشان را مادر خطاب می کردنند و این برای ایشان فخری بود زیبا. در تاریخ 12 اردیبهشت سال 1372، مصادف با روز بزرگداشت مقام معلم، کتابخانه ی دانشکده ی دندانپزشکی دانشگاه مشهد به افتخار ایشان و با حضور ایشان به نام «کتابخانه دکتر بدری تیمورتاش» نامگذاری شد. خانم دکتر شخصیت فوق العاده ای داشت در هنگام فوتشان چیزی از مال دنیا نداشتند از ارث پدری هم چیز خاصی به ایشان نرسیده بود. فقط یک منزل که در آن زندگی می کردند و آن را وقف کردند. بعد از ظهر روزی در مرداد 1374 دچار سکته ی مغزی شدند و به حالت کما رفتند. بعد از دوماه در کما بودن در 17مهر74 زندگیشان تمام شد.

و از ایشان نامی نیک برجا ماند .