نابینایی برای هنگامه صابری توجیهی برای سکون و بی تحرکی نبود و شاگرد ممتاز در مدارس استثنایی و عادی، رتبه سوم کنکور سراسری، نگارش کتاب در کارشناسی ارشد، بورس کانادا و یک سال بعد گرفتن پذیرش از هاروارد و تحصیل در این دانشگاه نتیجه مستقیم زحمت ها و پشتکارهای او بود. 

هنگامه صابری در سال1355 با بیماری ژنتیکی PR  که ریشه در ژنتیک و مشکل شبکیه دارد و دلیل نابینایی و معلولیت ایشان بود به دنیا آمدند ، در این نوع نابینایی تا 2 سالگی میزانی از دید وجود دارد و پس از آن کودک نابینا می شود . این بیماری ژنتیکی باعث شده بود هنگامه صابری و برادرشان علی صابری دنیاای متفاوت را در کودکی تجربه کنند و بوندن آنها در یک دنیا ای همسان باعث شد برای هنگامه، معلولیت چیزی نباشد که ذهن ایشان را در کودکی به خود مشغول کند یا تصور خاصی از آن داشته باشند .اگرچه این مطلب بیانگر این نیست که از دید هنگامه صابری مقوله معلولیت جایی در زندگی و ذهن ایشان نداشته باشد  زیرا در خانواده ی ایشان نیز  مثل خانواده های دیگر تلاش بر این بود که راه درمانی پیدا شود و برای آنها پذیرفته شده نبود که نابینایی ایشان و برادرشان درمان ناپذیر است.

 در کودکی بسیار پرشور و فعال بودند و این مساله به ارتباط گیری ایشان با همسالانشان کمک می کرد. تا پیش از مدرسه ارتباط ایشان با بچه های غیرمعلول خیلی بیشتر از کودکان معلول بود. دوران کودکی را در خانه ای در کوی 13 آبان بودند، یکی از مناطق جنوبی تهران. پدر ایشان کارمند و درجه دار ارتش بودند، ایشان به همراه برادرشان در مدرسه نابینایان شیخ محمد خیابانی در کوی 13 آبان جهشی درس می خوانند. در مدرسه در مواجهه با افرادی که دوستان نابینایش را آزار می دادند به شکل عملی برخورد می کرد .دوره راهنمایی و سال اول دبیرستان را هم در مدرسه نابینایان تمام کردم اما سال دوم دبیرستان بود که وارد مدرسه عادی شد. اگرچه مادر ایشان بخاطر نگرانی از نوع برخورد و میزان پذیرش دخترشان در مدرسه ی عادی ، مخالف حضور ایشان در مدرسه ی عادی بودنند و از طرفی معلم ایشان خانم همتی در کلاس درباره فواید رفتن به مدرسه عادی و زمینه های وارد شدن به فضای اجتماعی صحبت میکرند و به ایشان خاطر نشان می شدند که اگر مدرسه عادی برود ناچار به تلاش بیشتری هستند چرا که در مدرسه ی نابینایان با کمترین تلاش شاگرد ممتاز بودنند. با وجود تمام واهمه ها و نگرانی ها ایشان  تصمیم گرفتندکه این تغییر را تجربه کنند . در ابتدای ورود به مدرسه ی عادی  هیچ تصوری از پذیرفته شدن از سوی بچه های دیگر نداشتند، جنبه ناآرامی و شیطنتی که از کودکی همراه ایشان بود وجه مشترکشان با  بچه های کلاس شد و سال های دبیرستان از شادترین دوره های زندگی شان  شد .حس رقابت با برادرشان، که توانسته بود رتبه دوم کنکور سراسری را کسب کند روی ایشان فشار مضاعفی ایجاد می کرد تا بیشتر درس بخوانند و در صدد یک رتبه عالی در کنکور باشند .

هنگامه صابری موفق شدند رتبه سوم کنکور سراسری را به دست آورند. ایشان در  16 سالگی وارد دانشگاه شدند و با وجود اینکه به علوم سیاسی، زبان شناسی و زبان و ادبیات فارسی علاقه مند بودندو بیشتر گرایشم روی علوم سیاسی بود، فشار رتبه کنکور ایشان را به سمت دانشکده حقوق هل داد. یکی از بهترین تصمیم های ایشان رفتن به مدرسه عادی بود چرا که فضا را برای ورود ایشان به دنیای بزرگ تری باز کرد و به همین دلیل وقتی وارد دانشگاه شدند فضا برایشان غیرطبیعی نبود.

بلافاصله بعد از اتمام مقطع کارشناسی در مقطع کارشناسی ارشد پذیرفته شدند . برای نگارش پایان نامه چون منابع فارسی کافی نبود بیشتر به منابع  انگلیسی مراجعه کردند ، باید متن های انگلیسی از سوی دیگران  برایشان خوانده می شد و ایشان  بر مبنای آن پایان نامه می نوشتند و همین جدیت و دقت در نگارش پایان نامه باعث شد ایشان یک ترم دیرتر دوره ی ارشد را به اتمام برسانند. 

 میل به تجربه جدید و میل به اثبات خود و توانایی هایشان و اینکه می توانند برخی از کارها را انجام دهند و به نوعی خود را به اطرافیانشان ثابت کنند انگیزه ی اول ایشان برای مهاجرت و ادامه ی تحصیل در خارج از کشورشد و  انگیزه دوم که شاید به شکل قوی تری در ایشان وجود داشت مبارزه با  نگاه متفاوتی که به ایشان در مقایسه با دیگران می شد و  توهین به هوش فردی  از عوامل اصلی برای مهاجرت هنگامه صابری بود .

در رشته حقوق از دانشگاه تهران بورسیه تحصیلی گرفتند . ایشان به کانادا رفتند چون تنها جایی بود که به آنجا درخواست پذیرش داده بودند ، 2 سال در کانادا و در دانشگاه مک گیل تحصیل کردند و در سال دوم تصمیم گرفتند  برای دانشگاه هاروارد و ییل و یک دانشگاه دیگر اقدام کنند ، توانستند از هاروارد برای فوق لیسانس پذیرش بگیرند. هنگامه صابری در مورد دانشگاه هاروارد معتقدند " این دانشگاه اعتماد به نفس فرد را در ابتدا به شکل کلی می شکند اما پس از خروج از آن فرد به یک خود جدید دست پیدا می کند که در پی اثبات کردن چیزی نیست و بنابراین در دام رقابت ها و پشت پازدن های مسخره نمی افتد، در هاروارد آنقدر فشار زیاد است که فرصتی برای مغرور شدن باقی نمی ماند و پس از رها شدن از این فشار فرد فکر می کند ضرورتی برای اثبات ندارد و این کمک می کند تا اعتماد به نفس فرد تقویت شود."

بعد از طی دوره فوق لیسانس توانستند در سال 2003 دوره دکترای خود را در هاروارد آغاز کنند. علاوه بر پذیرش ، بورس کامل در هاروارد را نیز گرفتند.

تاکنون در دانشگاه های تنسی و بوستون تدریس حقوق بین الملل و حقوق معلولیت را برعهده داشته اند و در حال حاضر هم با توجه به اتمام دوره دکترا، علاوه بر تدریس در حال گذراندن یک دوره یک ساله پست دکتری در هاروارد هستند.

هنگامه صابری معتقدند " شاید اگر در دوران کودکی با معلولیتم کنار نمی آمدم در حال حاضر یک فرد موفق نبودم. در عین حال ممکن است معلولیت محدودیت ایجاد کند اما مانعی برای رسیدن به قله های موفقیت محسوب نمی شود." 

منبع: وب سایت انجمن پژوهش آسیبهای بینایی و مصاحبه ی  ایشان با اندکی تخلص ، پیک توانا ـ شماره 30 ـ آبان 89