کوشش برای آگاه کردن انسان ها از عظمتی که در آنهاست و از آن بی خبرند 

ایران درودی در 11 شهریور 1315 در خانواده ای اشرافی در مشهد زاده شد. پدرش خراسانی و مادرش قفقازی بود. تبار پدری اش بازرگان بودند و مادرش به همراه خانواده پس از انقلاب اکتبر و تشکیل کشور شوروی از قفقاز به ایران مهاجرت کردند. 

پدرش تحصیلکرده رشته معماری در روسیه بود و کلکسیون آثار نقاشی ، نقاشان بزرگ روسیه را داشت و مادرش نوازنده دلی پیانو بود یکسال بعد از بدنیا آمدن ایران ، پدرش تجارت خانه ای در هامبورگ آلمان افتتاح کرد و به این ترتیب راهی این کشور شدند.

وقتی جنگ جهانی دوم آغاز شد خانواده او در هامبورگ زندگی می کرد و یک سال پس از شروع جنگ از طریق لهستان به ایران بازگشتند و مدتی در مشهد زندگی کردند در نهایت با ورود متفقین به ایران ، پدرش بخاطر تجارتی که با آلمانی ها داشت دستگیر و مدتی به جزیره خارک تبعید شد، سپس ساکن تهران شدند. درودی در مدرسه به دلیل علاقه به نقاشی به کلاس های آزاد طراحی و نقاشی می رفت. وی در سال 1954 برای تحصیل در رشته نقاشی در دانشکده بوزار در پاریس به تحصیل مشغول شد و در سال های 1954 تا 1958 به یادگیری هنر در آموزشگاه ها و دانشکده های گوناگون از جمله مدرسه هنرهای زیبای پاریس بوزار، مدرسه لوور پاریس، دانشکده سلطنتی بروکسل و .. پرداخت . او سپس برای شفاف کردن رنگ های نقاشی دوره ویترا را در آکادمی سلطتنی بروکسل (بلژیک) گذراند و در مدرسه لور فرانسه تاریخ هنر را آموخت برای یادگیری تهیه کنندگی و کارگردانی هم مدتی عازم انستیتوی RCI نیویورک شد . پس از پایان تحصیلات به ایران بازگشت و در اردیبهشت 1339 آثارش در تالار فرهنگ تهران به نمایش گذاشته شد. 

همچنین ایران درودی در سال های دهه 1340 خورشیدی در شهرهای مختلف اروپا آثار خود را در نگارخانه های مختلف به نمایش گذاشت و سپس به آمریکا رفت. در آمریکا با پرویز مقدسی کارگردان تئاتر و سینما ازدواج کرد. هر چند دوران زندگی مشترک این دو با مرگ زود هنگام مقدسی به پایان رسید اما تأثیر بسیار عمیقی بر درودی گذاشت و او دیگر هرگز ازدواج نکرد. 

ایران درودی در بیش از 63 نمایشگاه انفرادی و بیش از 250 نمایشگاه گروهی در ایران و سراسر جهان، آثار خود را به دید عموم گذاشت. او با نوشتن کتاب در فاصلهی دو نقطه به نویسندگی نیز روی آورد. 

آثار چاپ شده از ایران دردرودی به شرح زیر می باشد :

1973- ایران درّودی (آثار نقاشی 1352–1338) چاپ اول، ناشر: مؤلف.

1976- ایران درّودی (آثار نقاشی 1352–1338) چاپ دوم، ناشر: انتشارات امیر کبیر.

1997- در فاصلهٔ دو نقطه…! زندگی نامه نقاش به قلم خود او، ناشر: نشر نی

2004- چشم شنوا (آثار نقاشی) ناشر: مؤلف

2018 ـ در فاصله دو نقطه…! چاپ بیستم

انتشار اثر « نفت» خانم درودی در سال 1347 به سفارش شرکت ITT که لوله کشی نفت آبادان به ماهشهر را برعهده داشتن تابلوی نفت ایران را کشید. تصویر این تابلو با تیتراژی میلیونی در روزنامه های مهم جهان از جمله لایف ، نیوزویک ، تایمز و … به چاپ رسید و احمد شاملو در سال 1352 برای آن شعری سرود

برخی منتقدان، سبک او را در حد فاصل بین سورئالیسم و سمبولیسم توصیف می کنند و برخی دیگر هر دو را درست می دانند. به گمان عده ای دیگر اما او پیرو مکاتب متعارف نیست. بلکه به نوعی اصالت سبکی رسیده و شیوه هنری وی ایران درودیسم است. درودی از طبقه بندی شدن در چارچوب ها و سبک ها گریزان بود. زیرا ضمن ترسیم جهان، تصاویر ذهنی و رویاهای بلندپروازانه خود در میان گل هایی روییده و دورنماهای غریب نورانی، مفاهیم برخاسته از فرهنگ خود را بیان می دارد که درک آن در هیچ قالبی نمی گنجد. ایران درودی تنها زن از مشرق زمین است که شاگرد مستقیم سالوادور دالی به شمار می آید؛ اگرچه سبک وی در نقاشی تا اندازه زیادی از نگره های مطلق گرا و نسبی گرا گذر کرده و بسوی نوعی نگاه بسیط و عمیق گرا در حرکت بود. بیشتر مناظر در آثار درودی، حاشیه کویر و گل هایی خاص با دیوارهایی شیشه ای و افق است که به آثار وی فضایی خاص و عمیق بخشیده اند.

مرواریدهایی که ایران درودی در بسیاری از تابلوهایش می کشد یادگار خواهر او هستند. مرواریددوز قابلی بود و گل ها نیز نماد مردم هستند. 

آنتونیو رودریگز نقاش شناخته شده مکزیکی ، درودی را یکی از چند نقاش بزرگ جهان در قید حیات خوانده است .

فرح پهلوی، در بیانه ای ، از نقش وی در راه اندازی موزه هنرهای معاصر ایران می گوید: ایران درودی در همسایگی ما زندگی می کرد و من او را از جوانی می شناختم. روزی در نمایشگاه آثارش در تالار فرهنگ تهران، آرزوی دیرینه ای را با من در میان گذاشت: آرزویی که تحقق آن به تأسیس موزه هنرهای معاصر تهران انجامید. 

63 نمایشگاه انفرادی و بیش از 250 نمایشگاه گروهی درکشورهای ایران، فرانسه، بلژیک، سوئیس، آمریکا، مکزیک، ژاپن، استرالیا، کانادا، موناکو، آلمان و امارات متحده عربی.

      از سال 1964- عضو کنگرهی  بین المللی هنرمندان و منتقدین ریمینی. وروکیو، و سان مارینو، ایتالیا. 

از سال 1967 تا 1972 - تهیه کننده و کارگردان بیش از 850 ساعت فیلم مستند و برنامهی تلویزیونی برای تلویزیون ایران تحت عنوان (شناسایی هنر).

1968 - کارگردان فیلم مستند (بی ینال ونیز) به مدت 55 دقیقه.

از سال 1970 تا 1972 - استاد مدعو دانشگاه صنعتی شریف، جهت تدریس (تاریخ و شناسایی هنر.)

سلسه سخنرانی های دربارهی (نقاشی) و (نقش زن در تاریخ و هنر) معاصر ایران

سخنرانی ها دربارهی (هنر ایران) درانجمن ها و دانشکده های بین المللی 

تحقیق درباره ی (هنر هخامنشیان) چاپ در مجله سخن و نگین 1346 و 1347.

سلسه مقالات و نقد دربارهی  نقاشی در مطبوعات ایران.

از سال 1378 مبتلا به سرطانم اما هیچگان آن را جدی نگرفتم ، سرطان معجزه زندگی من بود که زنده بودن را یادآوری کرد و هر ثانیه ام را لبریز از عشق کرده است

"هر اثری که می کشم من را به حالت عرفانی می برد و نقاشی هایم به گونه ای ترجمان و تصویر دنیای ذهنیات من هستند ، این چیزی است که من را بعد از 23 بار جراحی سرپا نگه داشته است"

درودی در نمایشگاه های گروهی فراوانی در ایران و در سطح بین الملل شرکت داشته که از متأخرترین آن ها می توان به نمایشگاه هنرمندان پیشکسوت اشاره کرد. این نمایشگاه در آبان 1398 در فرهنگسرای نیاوران برگزار شد و طی آن آثار درودی در کنار آثار چهره های شاخصی نظیر حسین محجوبی، طاها بهبهانی، حسین نوری، علی فرامرزی و ناصر هوشمند وزیری به نمایش درآمد. 

در حوزه ی سینما در مورد زندگی ایشان آثاری ساخته شد است :

فیلم «مستندی دربارهی ایران درودی» به کارگردانی حسن امامی

فیلم «چه شگفت است عشق، که هم زخم است و هم مرهم» به کارگردانی بنکدار و علیمحمدی

فیلم «ایران درودی، نقاش لحظه های اثیری» به تهیه و کارگردانی بهمن مقصودلو

1384 - فیلم چه شگفت است عشق که هم زخم است و هم مرهم به کارگردانی امید بنکدار و کیوان علی محمدی دربارهی ایران درودی ساخته شده است.

ایران درودی در 11 شهریور 1400 به بیماری کرونا مبتلا شد اما بهبود یافت. او سرانجام صبح 7 آبان 1400 در سن 85 سالگی در آی سی یو بیمارستان دی تهران، پس از یک دوره بیماری چندماهه درگذشت. وی در قطعه هنرمندان بهشت زهرا به خاک سپرده شد. 

وصیت نامه ایران درودی :

" مفتخرم نامم ایران است ، وصیت کرده ام روی سنگ قبرم فقط نام «ایران» را بنویسند ، برایم خوشحال باشید و دعا کنید موزه ام را ببینم

درست است که زندگی سختی داشته و عزیزانم را از دست دادم اما با عشق زندگی کردم و توانستم ظرفیت دوست داشتن را داشته باشم به همین خاطر بعد از مرگم هیچگاه برایم ناراحت نباشید ."

منابع

 در فاصله دو نقطه (خاطرات ایران درودی) نشر نی ، نوشته ی ایران درودی

کارنمای زنان ایران ( از دیروز تا امروز ) نشر قطره ، نوشته ی پوران فرخ زاد

سخن منتقد آندر مالرو