سال‏ 1379  بعد از شکل‏ گیری هسته اولیه پیام امید، یکی از بچه ها، یک مرکز نگهداری از کودکان دارای معلولیت ذهنی و حرکتی رو معرفی کرد که  انگاری وصل بود به آسمون... بیشتر روزها موقع ناهار می رفتیم مرکز و به بچه ها تو خوردن غذا و کارهای دیگه کمک می کردیم.

یادمه اون روزها نگاه بچه‏ ها را که دنبال می‏کردی، دایره ‏ی دیدشون محدود به تخت های بغلی یا به تلویزیونی که گاهی روشن می شد بود یا به دری که شاید کسی بیاد برای دیدنشون.

 نگاه هاشون پر از حرف بود که نمی شد به سادگی ازش گذشت بین تموم نگاها یه نگاهی بود که خیلی انرژی داشت... نگاه نافذ سید محسن، که همین نگاه قشنگش رفاقت عمیقی بینمون ساخت. هرچند من با حسین، سجاد، معصومه و خیلی از بچه‏ های دیگه هم رفیق بودم ولی محسن 14 ساله که از نظر ذهنی سالم، ولی معلولیت کامل حرکتی داشت، همدم همیشگیم شده بود. روزها با هم درد‏دل می‏کردیم... وجودش خیلی بهم کمک می کرد. پارچه ‏ی سبزی که به دستش بسته شده بود، هیچ‏وقت یادم نمی‏ره؛ مخصوصاً وقتی خوابی که دیده بود رو برام تعریف کرد : خواب امام حسین!

اولین روز زمستون، وقتی رفتم دیدنش، دلش خیلی شکسته بود. عادت نداشتم محسن رو اینطوری ببینم. حرف که زدیم فهمیدم که دلخوریش از بلندترین شب ساله..  تو تلویزیون می‏دید که  هر سال مردم شب یلدا دور هم جمع می‏شن، جشن می‏گیرن و بلندترین شب سرد سال رو با کنار هم بودن کوتاه می‏کنن اما همون شب یلدا که برای خیلیا معنی یک دقیقه شادتر بودن رو میده برای محسن و هم اتاقیاش خیلی تلخ تره چرا که یک دقیقه بیشتر تنهان یک دقیقه بیشتر منتظرن ..

وقتی دلیل دلخوری و حال بد محسن رو می شنیدم هیچ حرفی نداشتم بزنم که بتونم آرومش کنم فقط شنیدم ..

یلدای  سال بعد برام سنگین‏تر شد..  اواخر پاییز  قرار بود بچه ها رو به یه مرکز دیگه منتقل کنند که محسن رو بعد از یک انتقال نامناسب، درست در بلندترین شب سال، شبی که هیچ وقت دوست نداشت از دست دادیم . 

بعد از اون هر سال شب یلدا برام طولانی‏ترین شب ساله .. خیلی روزها از این‏که نمی‏تونم برم و پیشونیش رو ببوسم، دلم می‏گیره... ولی همیشه با همه ‏ی وجودم، تو همه‏ ی کارها و برنامه‏ هامون، بودنش را حس می‏کنم، می‏بینم که محسن کنارم ایستاده، میبینم با رفیقاش اومدن کمکمون.. دستمون رو می‏گیرن و جدا هم نمیشن. همیشه  تو دلم مطمعنم اساس کارمون  روی انرژی که بچه های اون مرکز به ما دادن استواره. این سال‏ها، هر بار میرم پیام امید، جمله‏ ای میبینم که خیلی خوب درکش می کنم‏: " این موسسه وام‏دار کسانی است که به برکت وجودشان چراغ این خانه روشن است "

خاطره امیر مختاری