سید محمد موسوی سهامدار و مدیرعامل شرکت فیروز است که بزرگترین برند تجاری و تولید کننده محصولات بهداشتی کودک در ایران را دارد. وی همچنین بنیانگذار موسسه غیردولتی کانون معلولین توانا در ایران است که کار اصلی آن فرهنگسازی و دفاع از حقوق اجتماعی و اقتصادی افراد دارای معلولیت در ایران است. سیدمحمد موسوی پیش از آن که یک کارآفرین اقتصادی و تولید کننده صنعتی باشد، یک فعال مدنی است که با تعریفی نوین از معلولیت و با فلسفه ای متفاوت از سال 2015 به عنوان مقام مشورتی سازمان ملل متحد در حوزه ی توانمندسازی افراد دارای معلولیت ایران فعالیت می نماید.

از فعالیتهای اخیر وی می توان به ساماندهی تشکل های غیردولتی افراد دارای معلولیت جسمی-حرکتی ایران و تاسیس شبکه ملی تشکل های غیردولتی معلولان جسمی- حرکتی ایران اشاره نمود.

وی از سال 2014 با ترسیم خط مشی جدید برای حرکت های خود، سه موضوع مهم را به عنوان چشم انداز اصلی خود برگزیده است که ترویج سرمایه داری الهی ، تربیت درست کودکان و حمایت صحیح از افراد دارای معلولیت، عناوین اصلی این چشم انداز هستند.

سیدمحمد موسوی صرف نظر از مرزکشی های بین المللی، ادیان الهی، زبان ها، جنسیت ها، نژادها و قومیت ها، به دنبال عدالت و مساوات در میان انسان هاست و جامعه آرمانی از نگاه او، زمینی عاری از خشونت، نژادپرستی، اختلافات طبقاتی و جامعه ای به دور از رنج انسانها است.

از مهمترین اقدامات وی طی 20 سال گذشته اجتناب از اتوماسیون در فرایند تولید و بکارگیری افراد دارای معلولیت در خطوط تولید شرکت گروه بهداشتی فیروز است که از مجموع کارکنان این شرکت در بخش های کارگری، اداری و مدیریتی تعداد 700 نفر دارای معلولیت جسمی حرکتی ، نابینا و ناشنوایی هستند.

کارخانه فیروز قزوین در سال 1353 تاسیس شد و نیمی از سهام آن متعلق به شرکت جانسون آمریکا بود. این کارخانه در سال 1379 توسط بنیاد مستضعفان به مزایده گذاشته شد و مالکیت آن به "سید محمد موسوی" معلول کارآفرین رسید.

سید محمد موسوی در سال 1333، در شهر قزوین، در خانواده ای مذهبی متولد شد. او در کودکی به علت ابتلا به فلج اطفال، از ناحیه ی دو پا به معلولیت دچار گشت. علی رغم مشکلات گوناگونی مانند مقاومت مدیر دبستان در ثبت نام او به علت معلول بودن، تحصیلاتش را در کشور ایران به پایان رساند و در سال 55 برای ادامه تحصیل در رشته ی پزشکی، به آمریکا رفت. او در سال 58، بعد از انقلاب به کشور ایران برگشت. او در نهادهایی مثل کمیته ی امداد امام در سیستان و بلوچستان کار می کرد. از سایر مسئولیت های او می توان به مدیریت اداره تلگراف و تلفن و پست قزوین اشاره کرد.

محمد موسوی در کودکی به بیمار فلج اطفال مبتلا گشت و دیگر قادر به راه رفتن نبود. او در یک مصاحبه گفته بود: " در کودکی هنگامی که 6 ساله بودم، فهمیدم که نمی توانم راه بروم و به رغم دوستانم نمی توانم بازی کنم. ناگهان دنیا بر سرش خراب می گردد و اندوهگین گوشه ای می نشیند. مادر او با مشاهده ی این وضعیت، برایش شنلی با تکه ای پارچه از جنس ساتن درست می کند؛ نزد او رفته، شنلی که درست کرده به پشت او می بندد و می گوید: قرار نیست که با بچه ها بازی کنی؛ تو می بایست همانند پادشاهی بنشینی و به بازی دیگران نظارت داشته باشی و دستور بدهی. تو می بایست جایگاه خود را در زندگی بدانی و درست در همان جا برترین باشی. "

سید محمد موسوی در دبیرستان بسیار گوشه گیر می شود، به طوری که 3 سال پیاپی مردود می شود. وی در اوج جوانی و نوجوانی که سایر نوجوانان مشغول تفریح و بازی و سرگرمی می شوند، به گوشه گیری و انزوا وی آورد و به دور از دیگر هم سن و سال هایش، ساعت ها در خانه می نشست و به تفکر مشغول می شد. در حقیقت سید محمد موسوی نیز دوست داشت همانند سایر نوجوانان ورزش کند، لباس بپوشد و فعالیت کند اما معلولیت، برای وی به یک محدودیت مبدل شده بود. اما وی تصمیمش را برای گرفتن مدرک تحصیلی جدی کرد. وی تصمیم گرفت تا پزشک شود و از معلولیت و محدودیت جلوگیری نماید.

سید محمد موسوی برای اینکه بتواند پیشرفت بیشتری داشته باشد، تصمیم می گیرد تا به آمریکا برود و در آنجا به تحصیل مشغول شود. زیرا در ایالات متحده، معلولین هم از حقوق اجتماعی بیشتر و هم شرایط تحصیل بهتری برخوردارند. وی با هزینه برادران بزرگترش به آمریکا می رود و از سال 1355 زندگی مجری خود را در آمریکا آغاز کرد. البته وضع مالی وی چندان هم خوب نبود. او به دلیل مشکل مالی نمی توانست هر روز تلفن بزند. حتی هزینه هر سال بازگشت به ایران را نیز نداشت، لذا تصمیم گرفت تا پزشک نشده به ایران بازنگردد.

وی همچنین با جنبش دانشجویی خارج از کشور آشنا شد و به سمت فضای اجتماعی سیاسی خارج از کشور رفت. با آغاز گسترش ندای آزادی در ایران، وی فعالیتش را در جنبش های دانشجویی بیشتر کرد، به طوری که دیگر بسیار پویا شده بود و احساس نمی کرد که یک معلول است.

سید محمد موسوی در اولین روزهای سال 1358 تصمیم می گیرد به ایران بازگردد. پس از بازگشت به ایران شروع به فعالیت فرهنگی در شهرک صنعتی البرز کرد و شاید همین جا اولین ارتباط سید محمد موسوی با صنعت رقم می خورد.

با شروع انقلاب فرهنگی و تعطیلی دانشگاه ها، یکی از اتفاقات مهم زندگی سید محمد موسوی رقم می خورد. زیرا وی به همراه یکی از دوستانش که در آمریکا با هم تحصیل می کردند، تصمیم می گیرند تا برای ادامه تحصیل به دانشگاه تهران مراجعه کنند ولی با تعطیلی دانشگاه ها ، وی دیگر در خود قوه ادامه تحصیل را نمی بیند و تصمیم می گیرد خود را وقف امور مربوط به انقلاب نماید.

وی اقدام به ایجاد نمایشگاهی به نام نمایشگاه پاسداران صنعت اسلام می نماید. این نمایشگاه با موضوع خودکفایی، در زمانی برپا شد که این نمایشگاه ها زیاد رایج نبود. در این نمایشگاه صنایع گوناگون تولیدات، دستاوردها، مواد اولیه و … را به نمایش گذاشتند و 70 نفر از نمایندگان مجلس از این نمایشگاه بازدید نمودند.

وی در سال 1365 مدیر شرکت خانه سازی البرز می شود. شرایط حقوق بهتر یکی از دلایلی بود که سید محمد موسوی را ترغیب به پذیرفتن پیشنهاد مدیریت این شرکت کرد. شرکت در آن زمان شرایط خوبی نداشت و سید محمد موسوی تصمیم گرفت آن را احیا کند. بعد از دو سال فعالیت سوددهی شرکت آغاز شد. وی با کمک برادرش مقداری سرمایه تهیه می کند و شرکت را توسعه می دهد، همچنین سهام سایر دوستانش در شرکت خانه سازی البرز را نیز خریداری می نماید.  به این ترتیب، سید محمد موسوی اقدام به پایه گذاری شرکتی به نام گروه مدیران البرز می کند.

کارخانه فیروز قزوین در سال 1353 تاسیس شد و نیمی از سهام آن متعلق به شرکت جانسون آمریکا بود. این کارخانه در سال 1379 توسط بنیاد مستضعفان به مزایده گذاشته شد و مالکیت آن به “سید محمد موسوی” معلول کارآفرین رسید.

او  یکی از بنیان گذاران کانون معلولان توانای قزوین هم هست و در این سال ها تلاش کرده است تا جایی که امکان دارد از نیروی انسانی معلول برای چرخاندن خط تولید کارخانه فیروز استفاده کند بطوریکه هم اکنون 92 درصد کارکنان این شرکت معلولند.

مدیرعامل شرکت گروه بهداشتی فیروز و رییس هیات مدیره کانون معلولین توانا ؛ هم صحبت می شوم، کارآفرینی که 92 درصد نیرو های کارخانه اش را معلولان تشکیل می دهند.

سیدمحمد موسوی خودش هم با معلولیت آشناست، " من از آنجایی که خودم تنی رنجور دارم و از 2 سالگی با معلولیت آشنا شدم، سعی کردم برای افرادی  شغل ایجاد کنم که آنان نیز همانند من تنی رنجور دارند. معلولانی که در عین حال، توانایی زیادی دارند. "

موسوی که یک فعال اجتماعی و مقام مشورتی سازمان ملل در امور معلولان ایران را هم دارد می گوید: " من باور دارم معلولیت فقط یک محدودیت جسمی است و در نهایت باعث می شود که انسان ها بیشتر بیندیشند. من معلولیت را یک موهبت الهی می دانم، هدیه ای ارزشمند که باعث می شود انسان معلول، اندیشمند تر شود. متاسفانه تا چندی قبل معلولین در جامعه ما جایگاهی نداشتند و اگر می بینیم که حالا به معلولین پرداخته شده، این حرکت و تغییر نگرش مربوط می شود به دو تا سه دهه قبل. چراکه تا پیش از آن معلولین به این علت که از جسم ضعیف تری برخوردار بودند و به لحاظ فیزیکی در مقابل کار ها موفقیت زیادی نداشتند با یک نگرش عمومی غلط مواجه می شدند و همواره با دیده ترحم به آنان نگاه می شد و نکته اینجاست که نگرش غلط، فقط مردم را در برنمی گیرد بلکه مسئولان نیز از این نوع نگرش متاثر می شوند، زیرا آن ها نیز برخاسته از همین جامعه هستند ." 

شرکت فیروز سود محور نیست، برکت محور می باشد و انسانی فکر می شود و تعصب ملی وجود دارد و مطابق با شرایط اجتماع کار و تولید می کنند، در جامعه ای که شرایط برای معلولین بسیار مهیا نمی باشد وجود کارخانه ای که نیروی انسانی آن افراد معلول باشد امتیاز بسیار بزرگی برای جامعه معلولیت محسوب می گردد چرا که بیکاری باعث افسردگی و… می شود .

90% کارکنان کارخانه فیروز معلول هستند. آقای موسوی، تمایل به بزرگنمایی این موضوع ندارند ایشان تلاش کرده اند  با ارزش آفرینی و استفاده از توانمندی های معلولین به جامعه خودشان کمک کنند .

 منابع 

سایت گروه بهداشتی فیروز _ سایت سید محمد موسوی _