دکتر جلال بریمانی متولد سال 1308 در شهر ساری بود. تحصیلات ابتدایی را در دبستان سیروس ساری و دوره متوسط را در دبیرستان البرز تهران پشت سرگذاشت. وی دارای گواهینامه تحصیلات تخصصی در رشته علوم اعصاب و روانی از دانشگاه پاریس در سال 1339 بوده و در سال 1349 به درجه استادی دانشگاه علوم پزشکی تهران نائل شد و پس از اتمام مدت تدریس خود در دانشگاه علوم پزشکی تهران بازنشسته شد.

دکتر بریمانی در زمان حیات ، سمتهای متعددی بر عهده داشت. وی عضو کمیته بین المللی نویسندگان مجله آنسفال به مدت 10 سال، ریاست انجمن اطباء ایرانی در فرانسه، اخذ درجه دانشیاری دانشگاه تهران در سال 1346، اخذ درجه استادی دانشگاه تهران در سال 1349، استاد علوم پزشکی به پیشنهاد وزیر فرهنگ ملی فرانسه در سال 1350، پذیرفته شدن به عنوان پرفسور اگرژه رشته اعصاب دانشگاه های فرانسه در سال 1345، مدیر گروه بخش بیماری های اعصاب از سال 1366 تا بازنشستگی بود.

دکتر بریمانی رئیس و بنیانگذار انجمن علوم اعصاب ایران، رئیس و بنیانگذار انجمن نوروفیزیولوژی بالینی ایران و عضو سابق کمیته گزینش ملل در فدراسیون جهانی انجمن های نوروفیزیولوژی بالینی بود.

تاسیس انستیتوی اعصاب در بیمارستان امام خمینی و تلاش جهت تاسیس یک مرکز بزرگ اعصاب که هم اکنون در حال ساخت است از جمله مراکزی هستند که دکتر بریمانی از بانیان آن به شمار می آید.

وی بیش از 200 مقاله به فرانسه انگلیسی و فارسی در رشته های اعصاب، روان، نورو فیزیولوژی بالینی و ادبیات تالیف کرد. همچنین تاریخ روابط پزشکی ایران و فرانسه تالیف به فرانسه و فارسی و در آسمان ادب تالیف به زبان فارسی از جمله آثار وی هستند.  

ایشان در زمان حیات خود دوران کودکیش را این چنین توصیف می کردند : 

"من تنها پسر خانواده هستم. در شهرستان ساری به دنیا آمدم در پشت قرآنی که هم اکنون در اختیار اینجانب است، پدربزرگ مادریم به خط خود چنین نوشته است»تولد نور چشمی، آقای جلال فرزند آقا جلیل بریمانی در تاریخ چهاردهم شهر رمضان المبارک 1348 ه ق شش ساعت از جمعه گذشته، مطابق با بیست و پنجم بهمن 1308» گرچه شناسنامه ام تاریخ 5 اسفند ثبت شده است.

در دبستان سیروس در ساری تحصیلات ابتدایی را شروع کردم و به سفارش پدرم زبان عربی با صرف و نحو و قرآن را نزد همسایه روحانی مان فرا گرفتم، بعد که پزشک شدم، ایشان روحانیون مشهوری مانند مرحوم علامه امینی را به من معرفی کردند. علامه امینی هم گاهی گوشه ای از زحمات خود در مورد تألیف الغدیر را به من نشان می داد. همچنین نامه هایی که حضرت امام خمینی (ره) به ایشان نوشته بودند، دیده ام. در فراگیری زبان عربی و قرائت قرآن مجید پیشرفت خوبی داشتم و گاهی قاری قرآن در دوره های مذهبی بوده ام. دوره های ابتدایی و پنج سال اول متوسط را در ساری اکثراً با احراز رتبه اول به پایان رسانیدم. به پیشنهاد و پیگیری پسر عمویم آقای دکتر مهندس محمد بریمانی تصمیم گرفتم برای ادامه تحصیل به خارج از کشور (فرانسه) بروم. در مرحله اول جهت تحصیل سال ششم طبیعی به تهران آمدم. دکتر مجتهدی «مدیر دبیرستان البرز» نگاه تمسخر آمیزی به مدارکم انداخت و گفت: "در میان کوران یک چشم هم خود را بینا می داند." مرا قبول نکرد و از دستور نام نویسی امتناع نمود. ناچار از طریق سفارش یکی از خویشاوندان دکتر مجتهدی موفق به نام نویسی شدم. بعدها به حدی در البرز درخشش داشتم که خود دکتر مجتهدی گاهی مرا به جای معلم به کلاس هایی که به علتی بدون دبیر مانده بودند می فرستاد.

سپس بدلایلی با سه ماه تأخیر و با هزار زحمت و با سپردن تعهد به دانشگاه علوم پاریس جهت انجام کارهای عملی که پایان یافته بود، مانند تشریح بعضی از حیوانات، با گرفتن معلم خصوصی، توانستم در دانشکده، در رشته PCB، اسم بنویسم و دیپلم آن را در کمتر از شش ماه و با معدل خوب بدست آورم که تا آن موقع سابقه نداشته است. راز موفقیت این بود که اولاً زبان فرانسه را در ایران نسبتاً خوب می دانستم و نیازی به مراکز تعلیم زبان نداشتم و ثانیاً کارم شب و روز درس خواندن بود و حتی یکبار هم به سینما نرفتم.

بعد ازگرفتن دیپلم دانشکده علوم، در دانشکده پزشکی پاریس که در آن زمان تنها دانشکده پزشکی آن شهر بود، نام نویسی کردم. دروس در دانشکده پزشکی پاریس بسیار سخت بود و فقط در کالبد شکافی، به اندازه یک جراح باید اطلاعات می داشتیم.‏

سالهای تحصیل طب و دوره تخصصی اعصاب و روان، یکی پس از درگیری مرتباً طی می شد و در این مدت در کنکور دشوار اکسترنای بیمارستانهای پاریس قبول شدم و جایزه و مدال علمی (نقره) از دانشکده پزشکی پاریس گرفتم. پایان نامه خود را که کتاب قطوری است، در نارسائی هیپوفیز و اختلالات الکتریکی مغز، گذراندم، که مقاله مفصلی از آن در مجله آنال آندوکرینولوژی به عنوان مقاله اساسی چاپ شده و در همین زمینه کنفرانسی درجلسه انجمن متخصصان غدد فرانسه، در دانشکده پزشکی پاریس و سمیناری در بیمارستان پیتیه (Pitie) پاریس برگزار نمودم که فوق العاده جلب نظر کرد.

پس از گذراندن دوره تخصصی اعصاب و روان چند دوره ویژه دیگر را نیز گذراندم و به عضویت رسمی یا افتخاری چندین انجمن پزشکی فرانسه درآمدم."

جلال بریمانی در کنار تدریس ، تحقیق و پژوهش به ادبیات علاقه داشت و گاهی به سرودن شعر مبادرت می ورزید ایشان در این زمینه مقالات و کتابی دارد.او در مقالات خود به معرفی بعضی شعرای گذشته فرانسه مانند «فرانسوا ویون» که بزرگترین شاعر فرانسه در قرن پانزدهم بود پرداخته بود.

چندی از تالیفات ایشان عبارتند از :

- تألیف بیش از 200مقاله به فرانسه انگلیسی و فارسی در رشته های اعصاب، روان، نورو فیزیولوژی بالینی و ادبیات

- تألیف کتاب در آسمان ادب

- تألیف کتاب تاریخ روابط پزشکی ایران و فرانسه به زبان فرانسه

- ترجمه کتاب فوق به فارسی.

استاد بریمانی معتقد بودنند که تدریس باید بسیار دقیق و ازمنابع مخلتف و بسیار روشن و استدلالی باشد و ابتدا از آناتومی مختصر شروع شود، سپس با فیزیولوژی مختصر، نشانه شناسی مفصل ادامه یابد و بالاخره با پاتولوژی کامل ادامه گیرد و مطالب اگر زیادتر گرفته شود بهتر است .

دانشجویان پزشکی هم در این جلسات حضور داشته باشند تا مشکلات طب را درک کنند و حتی تشویق شوند تا در جلسات بحث نیز شرکت نمایند. به نظر ایشان دانشجویان پزشکی، نورچشمان مدیران دانشکده و هیأت های علمی هستند و به مثابه فرزندان آنها می باشند. باید با آنها رفتارهای عاطفی و انسانی داشت، طرز معاینه آنان را در بالین بیمار زیر نظر گرفت و به موقع راهنمائیهای لازم را گوشزد کرد. ضمن محبت و دلسوزی، اصول اخلاق پزشکی را نیز به آنان آموخت و به آنان یاد داد که چگونه به بیماران محبت کنند و همیشه مشکلات مالی اینان را درنظر داشته باشند و اگربیمار فقیر نیاز به یک آزمایش گرانقیمتی مانند ام آر آی دارد، چاره ای بیندیشند، مثلاً از مددکار کمک بگیرند.

این استاد عالی مقام سرانجام در اسفند 1390 درگذشت.