"با مجسمه سازی، آدم فضاهایی را خلق می کند که از زوایای مختلف قابل دید است و از هر طرف هم جلوه خاص خودش را دارد. این همان جذابیتی بود که سبب شد من به طرف مجسمه و مجسمه سازی گرایش پیدا کنم."

لیلیت تریان از پدر و مادری ارمنی در 10 دی 1309 در محله نادری تهران و در خانواده ای هنردوست متولد شد.

پدرش به زیبایی بنا و معماری اهمیت فراوان می داد ریشه علاقمندی تریان به هنر را بیش از همه می بایست در دغدغه های خاطر مادر لیلیت جست . ایشان خود مدتی به تحصیل هنر در کشور فرانسه مشغول بودند اما بروز مشکلات او را از ادامه مسیر بازداشته بود

با پایان گرفتن تحصیلات ابتدایی و متوسطه، تریان مصمم به حضور در دانشکده هنرهای زیبا می شود. در کنکور این دانشکده شرکت می کند که در سال نخست از راهیابی باز می ماند. اما این فاصله خود به امکانی بدل می شود تا او فارغ از مسایل حاشیه ای تحصیل، تنها به یادگیری نقاشی بپردازد.

در سال دیگر او از آزمون گذر کرده و بر سر کلاس های نقاشی دانشگاه می نشیند اما فرصت تحصیل در مدرسه بوزار، او را راهی فرانسه می کند. تحصیل در رشته نقاشی بوزار، پیش نیازهای دیگری را از دانشجویان مطالبه می کرد که شناخت نسبی مجسمه سازی یکی از آن ها بود.

تریان چهار سال را در مدرسه بوزار به تحصیل مجسمه سازی می پردازد و پس از پایان تحصیلات در سال 1336 با انبوهی از تجربه به کشور خود باز می گردد و بلافاصله در هنرستان هنرهای زیبای دختران و پسران مشغول به کار می شود

لیلیت تریان هم زمان با تأسیس دانشکده هنرهای تزیینی در سال 1339 فعالیت خود را آغاز می کند و این همکاری مدت بیست سـال بـه درازا انجامید. لیلیت تریان شیوه ی آموزشی خود را چـنان بـنا کـرده بود که دانشجویان در طول چهار سال تحصیل خود با تمامی شیوه ها و مواد موجود در هنر مجسمه سازی آشنا می شدند و صد البته شناخت طـراحی در راس جـای داشـت.ایشان درباره طراحی گفته اند " طراحی پایه ی همه ی هنرهاست من در هفته های نخست بـا بـچه ها طراحی کار می کردم که البته این شیوه طراحی مختص کلاس های مجسمه سازی بود، مجسمه سازی روی میز کار بچه ها را مشکل مـی کرد بـه هـمین خاطر از مسئولین دانشکده خواسته بودم که چرخ های گردان تهیه کـنند تا بچه ها بتوانند حجم هایشان را روی آن بچرخانند و بر روی اثر خود اشراف داشته باشند."

سخت کوشی لیلیت تریان در آموزش برای بسیاری از اساتید قابل توجه و الگو بود " من تنها بودم و حدود 60 دانشجو را در طول هفته آموزش می دادم . آن ها مـجبور بـودند در پایـان هفته یک کار را برای ژوژمان آماده کنند، .برنامه ای داشتم که در طی یک روز انجام مـی شد. دانـشجویان مـکلف بودند که پروژه تعریف شده را در یک روز به انتها برسانند. بچه ها عادت کرده بودند به کـپی کـردن از کارهای دیگران ، تا یک پروژه تعریف می کردم آن ها به کتابخانه می رفتند و از کتاب های موجود کـپی بـرمی داشتند .بـرای این که بچه ها در کلاس من این کار را نکنند یک برنامه ی اسکیس گذاشته بودم که صـبح آنرا اعلام می کردم و بعدازظهر تحویل می گرفتم، با این شیوه کار دیگر کسی فرصت کـپی کـردن پیـدا نمی کرد."

ایشان یکی از ستون های دانشگاه بود  اما در سالهای نخست انقلاب 1357 به علت تغییر در سیستم آموزشی، دیگر از تجربیات او در دانشکده ها استفاده نشد. بعد از آن لیلیت تریان در سال های 1359 به بعد بیشتر فعالیت خود را در کارگاه هنری خود که در منزلش بود ادامه می داد و بیشتر مجسمه سازی، طراحی، چاپ باتیک انجام می داد. مجسمه های او بیشتر اندازه هایی بزرگ تر از اندازه های طبیعی دارند و با تکنیک مفتول و نخ های ضخیم کتانی آرماتوربندی و بـا گـچ اندود شده اند. ضربه های سریع دست و کاردکش ، به سطح کارها بافتی خـشن بـخشیده است بـافت های خشن و حفره های اسفنجی موجود در ایـن جا گـویی برآنند تـا پوسـیدگی و اضـمحلال تدریجی آدم ها را به ما بنمایانند و به نوعی سختی کشیدن انسان معاصر را نشان می دهند در سردیس هایی که کار شده گویی هنرمند در یک مرحله از هیجان روحی خود کار را متوقف کرده که این آثار شباهت هایی با آثار آلبرتو جاکومتی ‏مجسمه ساز و نقاش سوئیسی می باشد. شاگردان ایشان می گویند استاد ابتدا مفتولی از پیکره را می ساخت و بعد گچ و متریال را به طرف آن پرتاب می کرد و متریال با برخورد با مفتول و اسکلت بندی کار شکل و فرم خاصی را به خود می گرفت، تریان در زمان هایی که در خانه خود در تنهایی مشغول کار بود چنین وصف کرده است " در خانه طراحی می کردم، چون هـمیشه آن را دوست داشتم، پس از آن هـم که سال های جنگ بود و مـادرم در همان سـال ها از دنیا رفت. خوشبختانه این باغچه و این گل ها بودند، بچه ها هم گاهی سر مـی زدند و گاهی شاگردان و گاه دوستانم." 

نام او در فهرست آموزشگران تاریخ هنرهای تجسمی ایران درخشنده است. کم حرف زده است ولی زیاد کار کرده است. وی سپس در بین سال های 1371 تا 1378 در رشته ی طراحی و مجسمه سازی دانشگاه آزاد اسلامی آموزش داده است.

ساخت مجسمه یادبود" مسروب ماشتوتس" (مبدع الفبای ارمنی) و نصب در کلیسای ترمانکچاج تهران، تدریس در دانشگاه آزاد اسلامی، برپایی نمایشگاه گروهی دانشگاه آزاد اسلامی، عضو هیات داوری بی ینال مجسمه سازی تهران، برپایی نمایشگاه های متعدد از آثارش از جمله فعالیت های این هنرمند مجسمه سازی است.

منبع : مقاله علی نورپور در مجله خبری تحلیلی پژوهشی هنرهای تجسمی آوام